Vijf nachten midden in de jungle van Costa Rica, helemaal alleen, omringd door metershoge bomen, kleurrijke vogels en het getjirp van krekels en andere insecten. Eline durfde het samen met haar vriend aan. Ze ervaarde de echte sound van de jungle. In dit blog vertelt ze hoe het was en hoe jij dit avontuur ook kunt beleven.
Al maanden voordat we naar Costa Rica vertrokken, luisterde ik, om rustig te worden, naar een twee uur durende geluidssessie, opgenomen in het oerwoud van Parque National Piedras Blancas. Dit natuurgebied zou tijdens onze reis door Costa Rica voor een kleine week ons thuisfront zijn. Ik kon niet wachten om deze achtergrondruis in real life te ervaren.
De ontdekking van de Costa Ricaanse boomhut
Mijn vriend en ik kiezen een vakantiebestemming vaak op basis van iets bijzonders wat we gelezen hebben, of als er iets in het land te zien of te doen is wat ons inspireert. Zo reisden we naar Oeganda omdat we lazen over een mooi maatschappelijk project en naar IJsland omdat ze op nummer één staan in de lijst van meest vrouwvriendelijke landen. Oké, we gingen ook naar Oeganda, omdat het vanwege de flora en fauna 'de parel van Afrika' wordt genoemd en naar IJsland vanwege het indrukwekkende landschap.
Zo ging het ook met Costa Rica. Als dierenliefhebbers lazen we dat in dit land 5% van alle biodiversiteit op aarde hier leeft. Én we lazen in een editie van Columbus Magazine dat je er, midden in de jungle, zonder anderen om je heen, in een boomhut kon slapen. In een boomhut van Finca Bellavista.
Tree house community Finca Bellavista
Finca Bellavista is een Tree House Community in het zuidwesten van Costa Rica. In dit stukje jungle is een handjevol boomhutten gebouwd: van compacte kleine tot boomhutten met meerdere verdiepingen. De boomhutten zijn eigendom van mensen die ze gekocht hebben en deze verhuren wanneer ze er zelf niet zijn.
Na het lezen van het artikel in Columbus Magazine, besloten we de website te bezoeken. Al snel waren we enthousiast en daarom wilden we boeken. Maar het reserveringssysteem werkte niet en wanneer we het telefoonnummer belde, kregen we iemand aan de lijn die Finca Bellavista niet kende. Wat was hier aan de hand?
Na een beetje research ontdekten we dat Finca Bellavista opgeheven was, in 2021. Waarschijnlijk door corona. Maar de boomhutten stonden er nog wel, ingericht en al. Dat zagen we toen we de boomhutten tegenkwamen via airbnb! We waren blij, want dat betekende dat we toch nog konden gaan.
Dus we boekten de El Fenix boomhut van Fiona. Voor vijf nachten, want we wilden wel even goed ervaren hoe het was om een wat langer moment alleen te zijn in de jungle, zonder andere mensen, met alleen maar dieren om ons heen (als het aan m'n vriend gelegen had, hadden we er drie weken van gemaakt).
Na het boeken kregen we toegang tot de online community - want die bestond nog wel. Daar lazen we wat er mogelijk was. We konden boodschappen bestellen, vervoer regelen en we hadden contact met Jesus die ons wegwijs maakte en bijdroeg aan de voorpret. We lieten hem weten met het openbaar vervoer te reizen en dus geen eigen vervoer te hebben. Toen stelde hij voor om ons te komen ophalen bij de haven van Golfito. Ideaal!
De rit naar onze boomhut
Na een week met een daktent-jeep, een driedaagse hike in de jungle van Corcovado National Park en bijkomen in een huisje met jacuzzi en infititypool, waren we klaar om ons boomhut-avontuur te gaan trotseren. We namen de ferry van Puerto Jimenez naar Golfito en werden daar opgehaald door Jesus.
Terwijl we vanaf de achterbank van zijn robuuste auto met hem praatten over het dagelijks leven, in half Engels en half Spaans, reden we naar het dorpje waar Finca Bellavista verborgen lag. Al snel begrepen we waarom je een 4x4 auto nodig had om Finca Bellavista te bereiken: de kronkelende weg, die ons steeds dieper de jungle inbracht, zat vol gaten en hobbels.
Na een kwartier rijden vanaf de doorgaande weg, kwamen we aan bij een hek. Jesus maakte hem open en stapte weer in zijn auto. We waren er nog niet. Het werd steeds groener, ongerepter en - ondanks het geronk van de auto - stiller. Opeens doemde er een rivier en huis op. Jesus parkeerde de auto, sloeg de motor af en laadde onze tassen uit. We waren er!
Niet veel later kwam daar de host van Finca Bellavista aangelopen: een jongen, genaamd Mark, van halverwege de dertig uit Amerika. Hij had samen met zijn vriendin en hond het westerse leven verruild voor een leven dichtbij de natuur. Na een korte kennismaking, nam hij ons mee de ongerepte jungle in. "Trek je schoenen maar uit, want we moeten eerst de rivier over", liet hij weten.
Met onze wandelschoenen in de hand, onze tassen op onze rug en de hond van Mark dartelend achter ons, manoeuvreerden we ons door het brede ondiepe riviertje. Eenmaal op het droge kreeg ik een grote tak in mijn hand gedrukt: "Handig voor het klimmen: we gaan namelijk wat traptreden en gladde paden betreden". Bezweet, en ontzettend nieuwsgierig, verdwenen we de jungle in. We passeerden een klein hutje, dat als stationnetje diende toen de zipline nog gebruikt werd. Daarna kwamen we een open ruimte tegen waar een moestuin en huis te zien was. "Dat was voorheen de basecamp, en nu is het ons huis", vertelde Mark.
Na vijftien minuten kwamen we de eerste boomhut tegen, een groot exemplaar, bestaande uit twee ruimtes met een brug ertussen. Nog een klein stukje en we kwamen aan bij El Fenix.
De ontdekking van onze boomhut
Na vijfentwintig minuten wandelen door het groene woud, kwamen we aan bij onze boomhut, ons onderkomen voor de komende vijf dagen. We hadden van tevoren eten en drinken besteld en deze stonden netjes in zakken op het houten aanrecht: een zak bonen, ui, knoflook, rijst, aardappelen, tomatensaus, groenten, fruit, melk, eieren en bier. Hier moesten we het de komende dagen mee doen. Mark en zijn hond zwaaiden nog een keer naar ons en vertrokken. "Als jullie de komende dagen behoefte hebben aan gezelschap: wij zijn elke dag rond tien uur bij de rivier te vinden", liet hij ons weten.
Na een inspectie, en het legen van onze tassen, stapten we in ons nakie het terras op. Zo: de komende dagen zien we helemaal niemand! We zijn helemaal afgezonderd van de rest van de wereld, want er was ook geen internet. Wat een rust!
We gingen zitten, pakten onze boeken en een verfrissend drankje erbij en keken om ons heen: we zagen alleen maar groene bomen, een blauwe lucht en beboste bergen in de verte. We spitsten onze oren: we hoorden alleen maar vogels, apen en insecten. Alsof we in Jurassic Park beland waren. M'n vriend sprong een gat in de lucht: wat heerlijk, vijf dagen helemaal alleen in deze prachtige ongerepte omgeving!
In je uppie in de jungle
Maar toen overviel het gevoel van helemaal alleen, diep in de jungle zijn, voor vijf dagen, mij. We waren afgezonderd van de rest van de wereld. Wat gaan we deze vijf dagen doen? Weinig om te ondernemen, geen andere mensen om mee te praten. Mijn vriend zat te stralen in zijn stoel. Ik moest bijna huilen. Opeens ontdekte ik hoe leuk ik het vind om dingen te ondernemen, op pad te gaan en mensen om mij heen te hebben.
Vijf dagen klinkt helemaal niet lang, maar als je daar opeens beseft dat je uit je comfortzone bent gestapt, is vijf dagen veel. Gelukkig bedaarde ik, omdat mijn vriend mij geruststelde en ik me overgaf aan de situatie. Hoe uniek was het dat we hier op deze mooie plek zaten? Dit avontuur zou niemand ons meer afnemen.
Een avond en nacht vol leven
De dag vorderde. De zon verdween langzaam achter de bergen en het werd beetje bij beetje schemeriger. We besloten te gaan eten, maar eerst maakten we de balans van voedingsmiddelen op, want deze zakken vol eten was het enige wat we hadden. Wat hebben we en wat eten we wanneer?
Al snel flantsten we een gerechtje in elkaar. Terwijl we op ons terras van ons diner zaten te smullen, werd het steeds donkerder. We aten snel ons bord leeg, staken de kaarsjes aan en nestelden ons op de loungebank. Spelletje erbij, het avondgeluid van de jungle: wij zaten hier nog wel even goed. Maar toen kregen we bezoek.
Een grote zwarte glimmende vliegende tor van tien centimeter breed vloog opeens met volle snelheid ons terras op en landde precies op mijn bovenbeen. Ik gilde het uit. En m'n vriend ook. Toen ik de tor van m'n been afschudde, moesten we hard lachen. Maar niet voor lang, want daar was ie weer. Het was duidelijk: in de avonduren, als het donker wordt, zitten we hier, wat betreft insecten, niet veilig.
We verkasten naar onze woonkeuken, zetten een kop thee en gingen verder met ons spelletje. Na twee uur spelen begonnen we te gapen. Uit gewenning keken we op de klok: acht uur nog maar?! Acht uur, maar het was pikkedonker. We besloten mee te gaan op het ritme van de natuur. We poetsten onze tanden in onze junglebadkamer, waar achter het muskietennet een groepje vleermuizen hing te slapen, en liepen naar onze slaapkamer.
Daar vielen we, met het rustgevende geluid van de jungle, en uitzicht op donkere bergen en bomen, in diepe slaap.
Zo spendeerden we onze dagen
Wakker worden in de El Fenix boomhut is een van de mooiste manieren van wakker worden die ik ooit meegemaakt heb. Een wake-uplight is er niets bij. Rond een uur of zes 's morgens werd het licht. De vogeltjes kwetterden, de aapjes maakten zacht geluid en de zon die tevoorschijn kwam zorgde er voor dat wij ook heel rustig wakker werden.
We waren klaar voor een nieuwe dag in de rijke natuur van Piedras Biancas National Park. We zetten koffie, maakten ontbijt klaar en schoven aan de boomstamtafel op ons terras. Geen krant, geen tv, geen telefoon maar uitzicht op de natuur: een betere start kun je je niet voorstellen.
Hoe langer we stil waren, hoe meer we hoorden en zagen. Tussen het lachen, kletsen en zingen door, hielden we onze mond en lieten we alles tot ons komen. Mijn angst voor alleen zijn en verveling verdwenen als sneeuw voor de zon. We vulden onze dagen met schrijven, tekenen, kleuren, lezen, spelletjes doen, hele filosofische gesprekken voeren en eten maken.
Toch wilde ik elke dag wel even de hort op. Gelukkig valt er genoeg te beleven in deze speeltuin vol groen. Zo gingen we een hiketrail door het gebied volgen en wandelden we één tot twee keer per dag naar beneden om te relaxen op een steen bij de rivier.
We gingen op zoek naar kikkers (ook in de nacht: na tien meter durfden we niet meer verder want iemand voelde iets langs z'n been kriebelen), spotten toekans terwijl we aan het koken waren, maakten zelf chips en namen een kijkje bij de andere boomhutten.
Alle (on)gewenste gasten
De jungle werd al snel ons thuis, ook al was het vooral het thuis van alle dieren en insecten die er al eeuwen leven. Gelukkig kwamen die ons dagelijks verwelkomen. Zo dook er geregeld een agouti op op het pad vlakbij onze voordeur.
Een paar keer zagen we vuurrode ara's overvliegen. En ook slingerden er een middag diverse aapjes in de bomen voorbij. Als we op ons dakterras zaten te chillen, kwam er wel eens een vogel met hele bijzondere ogen op een tak precies voor ons zitten. Het was één gezellige boel.
Ook zagen we behoorlijk wat bijzondere insecten. Zo bouwde mijn vriend een parcours voor een wit harig klein diertje. En naast de tor van de eerste avond hadden we ook een avond een schorpioen met mega grote scharen in onze slaapkamer op bezoek. Dat versterkte het avontuur extra. We probeerden niet te veel te denken aan "Wat als we die schorpioen niet gespot hadden?!" en al helemaal niet aan "Hoe is 'ie binnen gekomen?!". Via een maatbeker en een geplastificeerd A4-tje bonjourde we deze ongewenste gast van het dakterras af. Veel plezier daar beneden!
De laatste avond besloten we, op aanraden van drie Britse mannen die we tegenkwamen en ook in een boomhut verbleven, op zoek te gaan naar vogelspinnen. "Als je met een takje langs het randje van zijn hol kriebelt, komt ie naar buiten". We werden echte dare devils. Totdat we daar stonden met onze tak en fototoestel en er een felblauwe kever in m'n vriend z'n gezicht vloog.
Een avontuur voor het leven
Zo werden deze vijf dagen een ware sensatie. Een midweek die ons uit onze comfortzone trok en ons creatiever dan ooit maakte. Creatief met onze tijd, onze gedachten én ons eten. We leefden op het ritme van de natuur, beseften hoe bijzonder, sterk en groots de natuur is en leerden elkaar en onszelf nog beter kennen.
Bedankt boomhut, bedankt Costa Ricaanse jungle! Je smaakte naar meer!
Comments